0

به منظور بررسی اثر نیتروژن و زمان برش علوفه بر عملکرد دانه وعلوفه جو (Hordeum vulgare L.) رقم کارون، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در چارچوب بلوک های کامل تصادفی، در مزرعه پژوهشی مجتمع عالی آموزشی وپژوهشی کشاورزی رامین وابسته به دانشگاه شهید چمران اهواز، در سال زراعی 76-1375 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل پنج سطح نیتروژن 45، 90، 135، 180 و 225 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به صورت کود اوره در کرت های اصلی، و سه زمان برش علوفه شامل عدم برش علوفه، برش علوفه در ابتدای ساقه رفتن بدون قطع مریستم زایشی و برش علوفه در اواسط ساقه رفتن با قطع مریستم زایشی ساقه اصلی در کرت های فرعی بود. اختلاف معنی داری در عملکرد دانه بر اثر میزان های مختلف نیتروژن و زمان برش علوفه دیده شد. در بررسی اثر متقابل نیتروژن و زمان برش علوفه، بیشترین عملکرد دانه به میزان 281.6 گرم در متر مربع، با مصرف 90 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در زمان برش علوفه ابتدای ساقه رفتن، و کمترین عملکرد با میانگین 158.7 گرم در متر مربع با مصرف 45 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در زمان برش علوفه اواسط ساقه رفتن به دست آمد. تاثیر متقابل سطوح نیتروژن و برداشت علوفه از نظر شمار سنبله درواحد سطح، شمار دانه در سنبله و وزن هزار دانه معنی دار بود. در میان اجزای عملکرد، شمار سنبله و وزن دانه به ترتیب حساسیت بیشتری نسبت به سطوح نیتروژن و زمان برش علوفه نشان دادند. درصد و عملکرد پروتئین علوفه خشک با افزایش کاربرد نیتروژن افزایش معنی داری داشت، ولی با تاخیر در زمان برداشت علوفه، درصد پروتئین کاهش و عملکرد آن افزایش معنی دار یافت. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که مقادیر زیاد نیتروژن نتوانست خسارت تاخیر دربرداشت علوفه را بر تولید دانه جبران نماید. با توجه به اجزای اندازه گیری شده، می توان گفت که مصرف کود نیتروژن با کاربرد 90 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار، و برداشت علوفه در مرحله ابتدای ساقه رفتن، نسبت به تیمارهای دیگر از برتری مناسبی در کشت دو منظوره (علوفه + دانه) برخوردار بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

به منظوربررسی تاثیرتنش کم آبی برخصوصیات کمی و کیفی ارزن مروارید (Pennisetum americanum, L.Leek) هیبرید علوفه ای نوتریفید آزمایشی در بهار سال 1374 در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تیمار و در چهار تکرار در موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج به مورد اجرا گذارده شد. تیمارهای تنش کم آبی شامل آبیاری گیاه در چهار سطح محتوای آب نسبی برگ (RWC) در دامنه های %70-75, %80-85, %90-95 و %60-65 بود. محصول علوفه ارزن نوتریفید در دو نوبت برداشت گردیده و در هر چین صفات کیفی علوفه مانند نسبت برگ به ساقه، درصد پروتئین خام، درصد فیبر و درصد خاکستر علوفه در هر تیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان دادند که کلیه صفات مورد بررسی تحت تاثیر سوء تنش کم آبی قرار گرفته و بین شدت تنش اعمال شده با کلیه صفات مذکور همبستگی منفی و معنی داری وجود داشت. تیمار شاهد (آبیاری در RWC بین 90 تا 95 درصد) با تولید 12.58 کیلوگرم علوفه تر در مترمربع و 357.89 گرم پروتئین خام در مترمربع از نظر کلیه صفات کمی و کیفی نسبت به تیمارهای تحت تنش دارای برتری بود. همچنین در مقایسه دو برداشت، برداشت دوم علی رغم کاهش کمیت علوفه (4.11 کیلوگرم علوفه تر در مترمربع درمقایسه با 5.18 کیلوگرم) از کیفیت به مراتب بهتری نسبت به برداشت اول (15.36 درصد پروتئین خام در مقابل 13.80 درصد) برخوردار بود.

در راستای تولید علوفه در بخشی از اراضی دیم کم بازده و مراتعی که دارای شرایط مناسب، ولی تخریب یافته هستند، بررسی و معرفی گیاهان علوفه ای ضرورتی اجتناب ناپذیر است. به همین جهت طرح تحقیقاتی مقایسه عملکرد 11 رقم یونجه چند ساله (سیمرچنسکایا، کانکریپ، رنجر، مائوپا، کدی، کریساری، بمی، خرونده، قارقلوق، قره یونجه 1 و قره یونجه 2) در ایستگاه تحقیقاتی عطاآباد واقع در 15 کیلومتری شهرستان آق قلا (30 کیلومتر شمال شرق گرگان) به اجرا درآمد. ازمایش در قالب طرح اماری بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار و برای مدت چهار سال انجام شد. طی آزمایش عملکرد علوفه خشک ارقام یونجه به مدت سه سال اندازه گیری گردید. عملکرد ارقام از نظر اماری (در سطح 1%) نشان داد که میان تیمارها اختلاف معنی داری وجود دارد. در مقایسه میانگین ها به روش دانکن ارقام کانکریپ، رنجر، قره یونجه 2، بمی و کدی در رتبه های اول تا پنجم قرار گرفته و اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. رقم کانکریپ با میانگین 3830 کیلوگرم در هکتار در سال علوفه خشک، بیشترین و رقم قره یونجه 1 با میانگین تولید 2330 کیلوگرم کمترین عملکرد را داشته است. در نهایت با توجه به نتایج بدست امده و شرایط محل آزمایش، بارندگی متوسط سالانه 374 میلیمتر و اقلیم نیمه خشک، می توان سطح قابل توجهی از اراضی استان را که شرایطی مشابه محل اجرای طرح دارند به کشت یونجه از جمله ارقام کانکریپ، رنجر، قره یونجه 2، بمی و کدی اختصاص داد.  

به منظور مقایسه پتانسیل تولید علوفه ارقام شبدر، پژوهشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 12 تیمار و سه تکرار و به مدت سه سال در کرج به اجراء در آمد.  نتایج نشان داد که از نظر عملکرد علوفه خشک اثر سال، رقم، چین و چین × رقم در سطح یک درصد تفاوت معنی داری دارند. این نتایج بیانگر اختلاف پتانسیل تولید علوفه ارقام شبدر در چین های مختلف است. مقایسه چین ها نشان داد که از نظر عملکرد علوفه خشک در سال های 1378 و 1380 چین اول به ترتیب با 14/2 و 85/2 تن و در سال 1379 چین دوم با 68/2 تن در هکتار بیشترین عملکرد را داشتند. به طور کلی عملکرد علوفه خشک در چین اول برتر از سایر چین ها بود. مقایسه میانگین عملکرد علوفه ارقام شبدر در مجموع چین ها نشان داد که در سال 1378شبدر ایرانی الشتر با 48/8 تن، در سال 1379شبدر ایرانی دو چین کردستان با 31/9 تن و در سال 1380 شبدر ایرانی الشتر با 53/8 تن در هکتار بیشترین عملکرد علوفه خشک را تولید کردند. مقایسه میانگین ها نشان داد که بین ارقام شبدر از نظر صفات مورفولوژیکی در سطح یک درصد تفاوت معنی داری وجود دارد به طوری که از نظر ارتفاع گونه شبدر برسیم و از نظر فاصله میانگره و تعداد شاخه فرعی گونه شبدر ایرانی و از نظر نسبت برگ به ساقه گونه شبدر قرمز برتری نشان دادند. با توجه به پتانسیل تولید ارقام شبدر در سه سال آزمایش، ارقام شبدر الشتر، سیمیپلیزوم و تولیدی کرج برای منطقه کرج قابل توصیه است.

هدف از این تحقیق تجزیه اثرات متقابل ژنوتیپ و محیط بر روی عملکرد علوفه تر 15 لاین سورگوم علوفه ای با استفاده از تجزیه مدل اثرات اصلی افزایشی و ضرب پذیر امی (AMMI) و نیز ارزیابی ژنوتی پها، محی طها و اثرات متقابل آنها با استفاده از آمار ههای پایداری و اکووالانس ریک بود. آزمایشات در دو ایستگاه تحقیقات کشاورزی نیشابور و طرق مشهد طی سال های 88 - 1386 به مدت سه سال زراعی اجراء شدند. نتایج حاصل از تجزیه امی بر روی عملکرد علوفه تازه نشان داد که اثرات اصلی ژنوتیپ، محیط، اثرات متقابل آنها و دو مولفه اول اثر متقابل معنی دار بودند. نمودار بای پلات امی قادر به تفکیک ژنوتی پهای پایدار و محیط های با قدرت تفکیک بالا از محیط های ضعیف بود. در محیط های مورد بررسی بر اساس نتایج تجزی ه امی و پارامتر های پایداری مورد مطالعه، ژنوتیپ های 15و 5 با عملکرد بالاتر از میانگین دارای بیشترین پایداری بودند در صورتیکه ژنوتیپ های1 و 3 با بیشترین تاثیر در اثر متقابل ناپایدارترین ژنوتی پها شناخته شدند. نتایج حاصل از توصیه ژنوتی پها برای دو منطقه مورد مطالعه در مدل امی نشان داد که ژنوتیپ های1 و 3 بیشترین سازگاری را در سه سال زراعی به شرایط نیشابور داشتند، در حالیکه ژنوتیپ های 5 و 15 بیشترین سازگاری را به شرایط مشهد در طی این بررسی نشان دادند.

این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز پرورش و اصلاح نژاد گاومیش شمال غرب کشور در سال زراعی 1400-1399 اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل شرایط متفاوت آبیـاری در 3 سـطح (آبیـاری بعـد از تخلیه 40 ،60 و 80 درصد آب قابل استفاده) به عنوان عامل اول و کاربرد منابع مختلف کودی در پنج سطح {شیمیایی، زیستی، آلی، نانو و شاهد}به عنوان عامل دوم بودند. پارامترهای پروتئین خام، قابلیت هضم ماده خشک، کربوهیدرات محلول در آب و عملکرد پروتئین تحت منابع مختلف کودی در شرایط متفاوت آبیـاری در مقایسه با تیمار شاهد بهبود یافت. با تاخیر در آبیاری ماده خشک، خاکستر علوفه و ارزش نسبی تغذیه ای کاهش یافت در حالی که تنش کم آبی باعث افزایش میزان الیاف نامحلول شوینده های اسیدی و خنثی شد. همچنین بیشترین میزان ماده خشک، خاکستر علوفه و ارزش نسبی تغذیه ای تحت مصرف کود نانو بود. شرایط آبیاری بعـد از تخلیه 40 نسبت به 80 درصد آب قابل استفاده، به ترتیب سبب افزایش 24، 14 و 18 درصد وزن خشک برگ، ساقه و عملکرد علوفه شد. بیشترین وزن خشک برگ، ساقه و عملکرد علوفه به ترتیب با 11738، 16764 و 27938 کیلوگرم در هکتار در کود نانو بدست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که کـودهای نانو و آلی در مقایسه با سایر منابع کودی در شرایط تـنش کم آبی از کـارایی بیش تری در بهبود ویژگی های کمی و کیفی سورگوم علوفه ای برخودار بودند.